In de 19e en 20e eeuw probeerden Italiaanse fokkers hun plaatselijke paard te verbeteren door de import van het massieve Belgisch trekpaard of de Brabander. Deze paarden waren gefokt voor het bewerken van de zware grond in hun land van herkomst en waren ongeschikt voor het lichte werk dat de Italianen van ze verlangden. Hun nakomelingen waren wel sterker dan de plaatselijke paarden, maar te zwaar en te traag voor hun werk. Om hier iets aan te doen importeerden de Italianen de veelzijdige Percheron en de levendige Boulonnais. Beide rassen verbeterden het paard. De nakomelingen waren lichter en hadden een betere gang. De fokkers waren nog niet tevreden. Daarom voegden ze de Breton toe, een paard met droge benen en een vlotte draf. De paarden die hier uit voortkwamen waren kleiner dan de Belgische kruising, maar voldoende sterk en met een vriendelijk karakter. Het paard was robuust en goedkoop in het onderhoud, maar belangrijker was dat het de snelheid bezat die de Italiaanse boeren zo waarderen.

Het Italiaans Zwaar Trekpaard heeft een gedrongen en gespierde bouw en staat bekend om zijn sterk gestel en actieve gangen. Het paard blijft hierdoor op snelheid zelfs wanneer het zware lasten sleept. De benen zijn kort en sterk met goed ontwikkelde spieren en brede gewrichten. Het Italiaans Zwaar Trekpaard heeft een vierkant hoofd met een breed voorhoofd, grote ogen en kleine zeer gewegelijke oren. Het paard heeft een lichtgebogen hals, ronde schouders, een diepe borst, een korte sterke rug met brede licht aflopende croup.