Als de ruiter een schouder-buitenwaarts wil rijden, gaat hij eerst naar een lijn die parallel loopt aan de hoefslag. Dan trekt hij de tot dan toe buitenteugel, die nu de binnenste wordt, iets aan, beslast zijn nieuwe binnen-zitbeenknobbel iets meer en geeft de hand de stelling aan. De nieuwe buitenhand geeft op de juiste manier iets mee, maakt de benodigde rek in de buitenste spieren van het paard mogelijk en voorkomt dat de nek kantelt. De buitenteugel mag echter niet te ver naar voren gaan, want dan zou het paard over zijn buitenschouder uitwijken. Zodat het paard de stelling heeft aangenomen, moet de binnenhand weer 'licht' worden, zodat het binnenachterbeen niet wordt geblokkeerd, maar ver onder het zwaartepunt kan stappen en het paard aan de buitenteugel loopt.  Gelijktijdig met de gewichts- en teugelhulpen moeten de kuithulpen worden ingezet. Daartoe glijdt de nieuwe binnenkuit iets achter de singel. Hij drijft het paard voorwaarts-zijwaarts en brengt het in samenspel met de buitenkuit in de gewendste lengtebuiging. De buitenkuit drijft het achterbeen aan en stimuleert het om naar voren te stappen.
Het schouder-buitenwaarts wordt beëindigd als de ruiter de stelling opgeeft, beide kuiten weer naar de uitgangshouding laat glijden en de voorhand van het paard weer naar de lijn leidt waarop dat moment wordt gereden. Net als de inleiding moet ook de afsluiting soepel en zonder veel gebruik van handen verlopen. Problemen met takt-schwungverlies kan men het beste het hoofd bieden met een lichte verhoging in de tempo. Als dat niet voldoende is, moet men weer een paar meter recht vooruit rijden en opnieuw inzetten. Als het schouder-buitenwaarts op de rechte lijn lukt dan kan men het ook op gebogen lijnen zoals in de hoeken of op een grote volte rijden. Dit betekent echter dat de ruiter in staat moet zijn om de achterhand van het paard heel nauwkeurig op de lijn te houden.