De Ardenner, meestal Ardens trekpaard genoemd, stamt af van een groot koudbloedpaard, hier dankt hij dan ook zijn afmetingen aan. De Ardenner heeft veel invloed gehad op het Middeleeuwse oorlogspaard en is de voorvader van de meeste trekpaarden in Europa. De paarden die Julius Caesar beschreef in zijn Commentarii de Bello Gallico worden gezien als de voorgangers van het huidige Ardenner ras en men gaat ervan uit dat dit ras al minstens tweeduizend jaar wordt gefokt op de hoogvlakten van de Ardennen.

In de legerafdeling cavalerie werden deze paarden onder het zadel en als lastdieren gebruikt. De Ardenners waren zó sterk dat alleen zij de veldtocht van Napoleon tegen Rusland overleefden. Na de oorlog werden ze gebruikt in bosbeheer en bosexploitatie. In de 19e eeuw werd dit paard zwaarder doordat het opnieuw gekruist werd met Brabanders. Er was toen veel behoefte aan zware trekpaarden. Vele paarden werden en worden gefokt voor de vleesindustrie.

Tegenwoordig worden ze ook weer op beperkte schaal in de bosbouw en meer en meer als vrijetijdspaard gebruikt vanwege hun uitgebalanceerde, rustige karakter. Er zijn stamboeken in België, Frankrijk, Luxemburg en in Zweden. Het eerste stamboek (Studbook du Cheval de Trait Ardennais) dateert reeds uit de 19e eeuw.

Het gewicht van een volwassen Ardenner met zijn massieve, sterke en gespierde lichaam kan variëren van 800 tot 1000 kg. Vleespaarden bereiken een nog hoger gewicht. Met zijn korte, gebogen nek en zijn enorme borstkas toont hij de kenmerken van een uitstekend trekpaard. Zijn lichaam is kort en vierkant. Zijn hoofd is recht of met een lichte ramsneus, dit geeft hem een vriendelijk uiterlijk. De achterhand is zwaar en de benen zijn zeer stevig, met veel behang. Vroeger werden de staarten van de meeste trekpaarden geblokstaart, ingekort tot één wervel, ook zo bij de Ardenners. Deze praktijk is sinds 2001 verboden in Europa en wordt alleen nog getolereerd wanneer daar medische redenen voor zijn.