Deze volbloed is enkele eeuwen geleden ontstaan in Engeland. Daar werden, in de zeventiende - en het begin van de achttiende eeuw drie hengsten uitgekozen die aan de wieg zouden komen te staan van de volbloed: Darley Arabian, (een Arabier); Godolphin Barb, een Berber en Byerley Turk, (een Turks paard dat als oorlogsbuit meegevoerd was naar Engeland). Deze hengsten werden gekruist met de snelste merries met als doel de snelste paarden te fokken voor de wedrennen, die vanaf die tijd tot op heden zeer populair waren. Het fokmateriaal voor het ras werd voornamelijk geselecteerd op snelheid; het uiterlijk was van ondergeschikt belang en men vindt dan ook meerdere variaties binnen het ras, wat betreft kleur en exterieur.

De Engelse volbloed is een sierlijk gebouwd paard met een krachtig en gespierd lichaam. Het heeft een hoge schoft met een schuine schouder en een zachte dunne vacht. Andere kenmerken zijn afhankelijk van het doel waarvoor het gefokt is: rijpaarden zijn lichter gebouwd, renpaarden zijn compact en gespierd. Over het algemeen zijn het grote, ruime paarden. De schofthoogte varieert tussen 1,50m en 1,85m. Het profiel van het hoofd is gewoonlijk recht, in tegenstelling tot de Arabische volbloed.

De Engelse Volbloed is een paardenras dat overal bekendstaat om zijn snelheid. De volbloed staat duidelijk op nummer één als het gaat om het snelste ras ter wereld. Men komt deze paarden dan ook voornamelijk tegen op de renbaan. Een Engelse volbloed op topsnelheid kan sneller dan zestig kilometer per uur galopperen. Deze paarden zijn echter ook zeer geschikt voor andere takken van de paardensport, zo ziet men ze in gebruik als jachtpaard, en in de eventing. Door zijn werklustige karakter is de volbloed eigenlijk in elke tak van de paardensport inzetbaar, maar vooral in takken van deze sport waarbij de snelheid en het uithoudingsvermogen van belang zijn, zijn Engelse volbloeden vaak uitblinkers. Tegenwoordig worden Engelse volbloeden ook gebruikt voor endurance en dressuur.