Overige informatie:

Bonfire en Anky van Grunsven hebben de dressuursport groot gemaakt in Nederland. Natuurlijk had ons land al diverse goede en spraakmakende combinaties gekend, de successen en de prestaties van Bonfire en Van Grunsven waren toch van een niet eerder gezien niveau. Ook buiten de hippische wereld zijn ze bekende namen geworden. Fokker Karl Bernd herinnert hem nog als ‘een van de mooiste paarden die ik ooit op stal heb gehad, hij had een prachtige bouw en een pittig karakter. Een veulen om verliefd op te worden.’ Hij fokte hem op voor de hengstenkeuring maar daar speelde de stap hem parten, hij werd niet gekeurd. Die stap bleef ook later een zwak punt, maar hij wist dit wel ruimschoots te compenseren. Via een handelaar kwam hij terecht bij Wim van Grunsven, die hem kocht voor zijn 17-jarige dochter Anky. Zij zou enkele jaren later met Prisco haar eerste Olympische Spelen rijden. Anky viel direct voor zijn uiterlijk, de uitdrukking van zijn hoofd en zijn manier van bewegen. Ze gaf hem de naam Bonfire, wat vreugdenvuur betekent. Onder het zadel bleek hij een genie, maar ook een enorme angsthaas. Dat speelde hem vaak parten en het vergde engelengeduld van zijn amazone. Met Gigolo en Isabell Werth als grootste tegenstanders, groeiden Van Grunsven en Bonfire naar absoluut topniveau. Ze braken vele records en wonnen vrijwel alles wat er maar gewonnen kon worden, met het Olympische goud in Sydney als ultieme zege. In totaal werden ze negen keer Nederlands kampioen. Op Indoor Brabant nam Bonfire in 2002, wegens de MKZ een jaar uitgesteld, afscheid van het Nederlandse publiek. Daar was zoveel belangstelling voor dat de topruin zowel op zaterdag als zondag kon komen opdraven. Hij genoot nog lange tijd van zijn pensioen bij Anky van Grunsven. In oktober 2013 kwam een eind aan het leven van Bonfire. De Ziekte van Cushing en hoefbevangenheid werden de legendarische ruin op dertigjarige leeftijd fataal. In Erp staat een standbeeld van Bonfire, gemaakt door Toon Grassens.