Gebrek aan techniek (en veiligheid) op het gebied van training van het menselijk lichaam, heeft geleid tot het introduceren van docenten lichamelijk opvoeding, fysiotherapeuten en sporttrainers uit andere takken van sport in de voltigesport. Het positieve gevolg hiervan is dat de ontbrekende training van fysieke vaardigheden van de voltigeurs is geïntroduceerd in de voltigesport. Het niveau van de voltigesport is hiermee aanzienlijk gestegen en de voltigesport in het algemeen is daarmee een stuk veiliger gemaakt. Deze toevoeging heeft echter ook een keerzijde gehad voor de voltigesport. Het heeft bijvoorbeeld tijdens internationale bijeenkomsten tot felle discussies geleid tussen paardenmensen en sportmensen over hoe een voltigeur bijvoorbeeld op zijn paard zou moeten zitten. De voltigesport heeft zich ondanks vele protesten uit de paardenwereld ontwikkeld richting turnsport. Veel paardenmensen hebben zich als gevolg daarvan teruggetrokken uit de internationale discussie over de voltigesport. Basisvaardigheden voor het paardrijden werden volgens hen verkeerd aangeleerd. Het gevolg is dat internationale discussies over wat voltige zou moeten zijn anno 1997 voornamelijk door medici en sporttrainers wordt gevoerd.

Het accent op het turntechnische gedeelte van de voltigeur heeft ertoe geleid dat steeds meer spectaculaire oefeningen werden vertoond en dat het paard werd 'verwaarloosd'. Deze spectaculaire oefeningen leidden soms tot gevaarlijke situaties. In verband met de veiligheid is het internationale reglement bijgesteld. De uitvoering van de oefeningen telt bij de beoordeling twee keer zo zwaar mee als de moeilijkheid van de oefeningen. Verder werden paarden gebruikt die dit turnen 'aankonden'. Met een oud stijf paard met een eentonige stijve korte galop konden meer moeilijke oefeningen worden getoond en daarmee een beter resultaat worden behaald dan met een jong, dynamisch en ruim galopperend paard. Dit laatste heeft geleid tot de terechte kritiek van de FEI dat de voltigesport geen paardensport meer is. Er wordt niet gekeken naar het welbevinden van het paard. Het paard wordt als middel gebruikt en niet als doel op zich.