Schouder-binnenwaarts wordt over het algemeen vereist op de hoefslag aan de lange zijde, maar kan ook gereden worden op de middenlijn of op een andere rechte lijn. De inleiding van de oefening wordt eenvoudiging als er wodt begonnen vanuit een wending, het liefst dus vanuit de hoek of een volte. In dat geval kan men de al bestaande stelling en buiging 'meeemen' in het schouder-binnenwaarts.

Voor het schouderbinnenwaarts neemt de ruiter de binnenste teugel iets aan, hij belast zijn binnen-zinbeenknobbel iets meer en geeft met de binnenhand de stelling aan. De buitenhand geeft evenredig iets mee waardoor het paard zijn buitenste spieren kan rekken en zo wordt voorkomen dat de nek kantelt.
De buitenteugel mag echter niet te ver meegeven, want dan zou het paard uitwijken over zijn buitenschouder. Dit is een kwestie van goed aanvoelen.
Zodra het paard de stelling heeft aangenomen, moet de binnenhand echter weer 'licht' worden zodat het binnenachterbeen niet wordt geblokkeerd, maar ver onder het zwaartepunt kan stappen en het paard aan de buitenteugel loopt.
Gelijktijdig met de gewichts- en teugelhulpen moeten de kuithulpen worden ingezet.
Daartoe glijdt de binnenkuit iets achter de singel. Hij drijft het paard voorwaarts-zijwaarts en brengt het in samenspel met de buitenkuit in de gewenste lengtebuiging. De buitenkuit mag niet afgestoken wordenm naar drijft het buitenachterbeen aan en stimuleert het om naar voren te stappen. Tenslotte moet het bij schouder-binnenwaarts de hele weg ondersteuning bieden.
Wie hier problemen mee heeft kan ter ondersteuning van de buitenkuit ook de zweep gebruiken aan de buitenkant. Het schouder-binnenwaarts wordt beëindigd als de ruiter de binnen-stelling beëindigd, beide kuiten weer in de uitgangspositie laat glijden en de voorhand van het paard weer naar de hoefslag leidt. Net als de inleiding moet ook het beëindigen van de oefening soepel en zonder veel gebruik van de hand verlopen.